MEDIK

Sa anu't-anumang larangan, malaki talaga ang halaga at ambag ng gawaing medikal. At sa punto de bista ng isang mananakbo ay mahalaga na maarmasan ka ng kaalamang medikal kahit sa usapin ng unang antas o dili kaya ay ang paglalapat mismo ng pang-unang lunas.

Parang nagbabalik ang mga alaala ng kahapon. Na kung saan ay wala kong bukang-bibig kundi ang mga iyan, bwahahahaha. Pero siyang tunay na tama at wasto na dapat ang lahat ay alam ang gagawin sa mga sitwasyong nangangailan ng atensyong medikal. Di naman kinakailangang maalam ka sa lahat ngunit kaya mong paampatin, pahabain ang tsansa ng paghusay at pagbuhay.

At ngayon sa balangkas ng isang mananakbo, anu-ano nga ba dapat taglayin na kaalamang medikal? Anu-ano ba ang mga karaniwang sakit o kalagayan na kinapapalooban bago, tuwing at pagkatapos ng takbo? Kung tutuusin ay napakahaba ng listahan para dito ngunit magbabahagi ako ayon sa aktwal na karanasan at natutunan sa ginanap na pagsasanay medikal ng FRU.

Hahatiin natin ang oryentasyon sa tatlong bahagi: BAGO, HABANG at PAGKATAPOS ng TAKBO. Bakit? Tsikleeeeetttt.... Hmm... marahil kasi ganito ko ito nakikita sa praktika.

1. BAGO - dito kinakailangan malaman natin ang mga paghahanda bago tayo tumakbo. Papasok dito ang mga pagkain, kasuotan, ehersisyo, atbp.

Unat-unat bago ang takbo.

2. HABANG - ito ay kasalukuyang nasa takbo na. Ano ang mga kakaharaping suliranin at ano ang dapat gawin sa mga ito. Halimbawa, natapilok o namanhid ang binti ng mananakbo - ano ang maaaring gawing pang-unang lunas dito? 

Nilalapatan ng lunas ng FRU Pacer ang isang mananakbo sa Standard Chartered Dubai Marathon 2014,

3. PAGKATAPOS - ito ay sa panahong nakatigil na at natagpos na. May kailangan pa bang gawin na ehersisyo? 

Matapos ang 42km ay di makakalimutan ang piktyur!

Syempre hindi muna natin ito tatalakayin ngayon, he he he. Para muli nyo pang balikan ang tambayan, wais ito mamen.

Nais ko lang din ilinaw at bigyang diin na ang pagbibigay ng pokus sa kahalagahan ng gawaing medikal ay malaking pagsulong ng grupo syempre na kung ipinapamalas nito ang higit na pagpapahusay at pagpapahalaga sa kagalingan ng mga mananakbo.

Kung kaya't...

Let's gow, Sagow!
TAKBOW!


Pabatid: Ang larawan ay kuha ng mga magigiting na mananakbo ng FRU.

TAKBO

Noong 2011 ay napagpasyahan kong bumili ng "running shoes" ito ay para matupad ang matagal ko ng pinapangarap na maging physically active at healthy, kuno. Subalit inabot ng 2012 bago ko ito akwal na magamit sa pagtakbo. Syempre sa maraming kadahilanan ay hirap na maituloy ang hangarin. Kesyo pagod sa trabaho, iisa lang ang day-off, maglalaba pa ko, tutulog muna ko at mahabang listahan pa ng mga dahilan para hindi matuloy ang pagtakbo. Ang daming justification ika nga.

Bagamat nakaka-takbo na kahit paano noong 2012 ay di ganun ang kasigasigan kong tumakbo. Kapos sa buong-giliw na pagyakap sa benepisyo ng takbo. Walang puso ika nga. Nakakatamad din naman kaya (excuse na naman, di ba?). Sa kadalasan ay hanggang SANA, sana, SANA, sana at marami pang SANA ang sinasambit ko.

Bakit ba napakahirap gawin ang bagay na ito? Mahirap nga ba? O sadyang ayaw lamang? Laging nauuna ang mga pangamba at pag-estima sa sariling kakayanan. Laging takot. Laging nauuna ang mga konklusyon. Pero puno naman lagi ng panghihinayang kapag hindi maisakatuparan.

Yalla!!! Gawin na!

At noong Oktubre 15, 2013 ay matagumpay ko ng naisakatuparan ang "tunay na pagtakbo"! Sa kabila ng mga pag-aalinlangan ay sumige akong sumama sa isang grupo ng mga mananakbo dito sa Dubai. Ito ay ang Filipino Runners UAE o FRU. At hindi ako nagkamali sa aking naging desisyon na kung saan unang-una kong nagapi ang sarili mula sa aking mga mahabang listahan ng mga dahilan.

Isang malaking tagumpay at nakatakbo, tumatakbo at tatakbo pa rin ako!

Kita-kits sa mga lansangan!

Let's go, SAGOW!


Pabatid: Ang mga larawan ay kuha ni BuongBilog.

Panibagong Yugto ni Diwatang Lagalag

Simula pa ng pagkabata, pinangarap ko na ang maging isang atleta o kahit man lang na matuto ng kahit ano sa larangan ng palakasan. Nakasanayan ko ng kulelat ako sa pamalagian at walang lakas sa kahit anong larong aking nasasalihan. Inggit na inggit ako sa aking mga kalaro na napakahusay sa aming mga larong -- chinese garter, piko, habulan at marami pang iba ay makakategorya mo akong nasa pinakababa o kulelat. Ngunit syempre kahit papaano ay may  natatanging alas naman ako - ang pagsayaw. Masasabi kong noon ay kaya kong magbuhat ng bangko sa bagay na ito, syempre ibang usapan na ngayon at kakailanganin ko ng isalang ang mga buto-buto sa pressure cooker para mapalambot muli ang katawan.

At sa pag-usad ng panahon, natanggap ko na sa sarili, na ako ay mananatiling tigil at walang pagsulong sa anumang larangan ng palakasan. 

Subalit nagbago bigla ang aking pagtingin at pagkilala sa sariling kakayahan. Kakayanin ko palang maka-iral sa mundo ng mga atleta bilang isang mananakbo. Bagamat hindi man kasing husay, bilis at tikas nila ay wala namang makakapigil sa akin na gawin ito.

Kung kaya't halina at samahan nyo akong muli sa mga kalsada hindi para mag-rally bagkus sa aking panibagong pagtahak sa mundo ng mga mananakbo at maglalagalag!

Bahagi ng pagsasanay sa pagtakbo ng paakyat sa bundok Jabel Al Jais, Ras Al Khaimah. Kuha mula sa lente ni BuongBilog.